یکی از بهترین تفریحات من اینست که روی تختم توی اتاقم دراز بکشم و گوگل ریدر را توی گوشیم باز کنم و وبلاگها و سایتهایی را که دوستشان دارم بخوانم و آپهای جدید را با لذت دنبال کنم .این وسط ماگم را هم از نسکافه دست ساز خودم (با شیر) پر کنم و همینطور که وبلاگها را میخوانم نسکافه ام را بخورم.از بین سیصد و خورده ای وبلاگی که ساب اسکرایب کرده ام شاید از نوشتار و طرز فکر حدود 30 وبلاگ خوشم بیاید اما باقی را هم میخوانم.گاهی آنقدر این متنها و نوشته ها زیبا هستند که 2 یا 3 بار آن متن را میخوانم.به این فکر میکنم که این دنیای مجازی چقدر آدمها را بهم نزدیک کرده و چقدر زندگیها و روز مرگیها شبیه به هم و در عین حال متفاوتند.این کار هر روز صبح منست.اینکه ببینم کسانی را که حتی یکبار هم ندیده ام اما با طرز فکرشان و دیدگاههایشان,سلائقشان,علائقشان,غمها و شادیهایشان آشنا هستم امروز را چطور آغاز کرده اند .چگونه فکر میکنند.با مسائلی که شاید من هم با آنها درگیر باشم چگونه تعامل میکنند.نظرشان در مورد یک مساله خاص چیست.فلان موضوع خاص را چطور میبینند و ارزیابی میکنند.از تمام اینها لذت میبرم و به خودم که می آیم دو سه ساعتی گذشته.اما از وقتی که میگذارم راضیم چون در ازای آن چیزهای دیگری میگیرم .شاید بالاترین آنها این باشد که در مواقع خاص یا به هنگام ناراحتیها احساس 

میکنم که تنها نیستم وخیلیها در سراسر دنیا با این موانع روبرو هستند ویا بوده اند.شاید این یکی از بهترین مزایای این دنیای مجازی باشد.